Byłam wczoraj na kilkugodzinnym przyjęciu dla zaprzyjaźnionego, dziennikarskiego grona. Na stole były talerze z przekąskami, było piwo, wódka i inne napoje. Może i znalazłabym na talerzach jakieś warzywa, ser i owoce – ale przyznam, że kompletnie mnie to nie interesowało. Dla mnie liczyło się spotkanie z dawno nie widzianymi przyjaciółmi. Nie miałam ochoty na alkohol (a gdybym miała, wybrałabym po prostu czystą wódkę), nie nastawiałam się też na biesiadowanie. W plecaczku miałam bezglutenowe paluszki, markizy czekoladowe i muffinki. Gdy zgłodniałam – bez żadnych ceregieli posiliłam się swoimi przekąskami.
Dostaję wiele e-maili od dorosłych na diecie bezglutenowej, którzy spotykają się z niezrozumieniem w gronie rodziny lub przyjaciół. Piszecie o namawianiu do zjedzenia ciasta lub schabowego w glutenowej panierce („przecież to nie chleb ani nie mąka”, „raz nie zaszkodzi”, chociaż spróbuj”), o negacji diety („znowu wymyślasz”, „od kiedy dieta leczy”, „nie masz na co wydawać pieniędzy”, „ależ sobie komplikujesz życie”), o braku bezglutenowych potraw na służbowych lub rodzinnych przyjęciach, o weselach i komuniach, na których siedzicie przy talerzu z ziemniakami. Piszecie o rozgoryczeniu, które trudno opanować w takich momentach.
Jak sobie z tym radzić? Można połykać w ukryciu łzy, ale można też zacząć asertywnie działać. Rodzinie można podrzucić do przeczytania artykuł (z gazety lub internetu) o celiakii lub diecie bezglutenowej, a w pracy zacząć otwarcie oczekiwać, że organizator kolacji lub przyjęcia zamówi dla nas bezglutenowe menu (nie musi być wystawne, ale smaczne i bezpieczne). Jeśli konsekwentnie, a jednocześnie z uśmiechem będziemy dbać o swoją dietę, znajdziemy więcej sprzymierzeńców. Szukajmy rozwiązań, zamiast zacinać się w bólu niezrozumienia. A gdy sprzyjają okoliczności, można też chodzić na spotkania z własnym prowiantem – przyznam, że najczęściej wybieram właśnie ten sposób. Krytycy powiedzą może, że to zwalnianie gospodarza z obowiązku zadbania o wszystkich gości – ale ja lubię niezależność.
Bywa, że początki są trudne, czego na balu licencjata doświadczyła bezglutenowa studentka – KLIKNIJ. Ale mimo wszystko zachęcam Was do bywania wszędzie, gdzie tylko macie ochotę. Nawet, jeśli nie znajdujecie akceptacji i empatii dla Waszej diety. Jeśli bowiem spojrzycie na dietę bezglutenową jak na lekarstwo ratujące Wam życie, łatwiej zaakceptujecie wszelkie niedogodności. Opowiada o tym m. in. Blandyna z Leszna (na zdjęciu), podczas rozmowy na kanale Bezglutenowej Mamy na Youtube – KLIKNIJ. Pamiętajcie, że nam, dorosłym , jest i tak łatwiej niż dzieciom na diecie bezglutenowej.
Blog
