Receptę znalazłam w poezji i w mądrościach ludowych. Otóż stare porzekadło mówi, że „nic na siłę” i że czas jest najlepszym lekarstwem, z kolei zespół Stare Dobre Małżeństwo śpiewa: „tylko dajcie mu czas, dajcie czasowi czas”. Pomyślałam więc, że wydarzenia lepiej zostawić własnemu biegowi, ale jednocześnie bardzo dbałam, by nasza Fiszka nie zbliżała się do Ady na odległość kilkunastu metrów. W obecności dziewczynki nie spuszczałam też psiaka ze smyczy.
Na własne oczy widziałam, jak Ada dzielnie walczyła ze swoim lękiem. Jak zamieniała się w posąg ze łzami w oczach, gdy Fiszka pojawiła się na dalekim horyzoncie. Jednocześnie dostrzegłam, że z ciekawością obserwuje z oddali naszego psiaka, gdy bawił się z dziećmi na łące i na boisku. Dziewczynka widziała, jak Fiszka pozwala się im głaskać i przytulać, jak aportuje, daje głos i podaje łapę, jak przynosi piłeczkę, zjada z ręki przysmaczki, pływa pontonem i wesoło hasa. Ani razu nie dostrzegła choćby odrobiny agresji ze strony czworonoga. Oswajała się z obecnością Fiszki i była coraz spokojniejsza w jej obecności. By zapewnić Adzie jak największe poczucie bezpieczeństwa, rzadko pozwalałam, by Fiszka przychodziła na zajęciach. A jeśli już, to zawsze pytałam kolonistkę, czy nasz piesek może towarzyszyć nam w wycieczce, spływie pontonowym czy w podchodach. Ada się zgadzała i powoli, dzień za dniem, zachodziła w niej metamorfoza. Pod koniec kolonii pozwalała już nawet, by Fiszka (na smyczy) szła obok niej na spacerze (zdjęcie poniżej).
Blog
KOMENTARZE