Kiedyś opiszę to szczegółowo, ale teraz powiem krótko: mimo, że mam celiakię stwierdzoną przed 1 rokiem życia, to tak naprawdę na ścisłej, totalnie restrykcyjnej diecie bezglutenowej jestem dopiero od momentu, gdy chorobę wykryto u naszej Zosi. Czyli od 2010 r. Wcześniej moi lekarze wiedzieli, że ścisła dieta bezglutenowa jest jedynym lekiem w celiakii, ale w latach 70-80 – tych, a nawet później, jej przestrzeganie było bardzo trudne. W Polsce brakowało żywności bezglutenowej (nawet najzwyklejszej mąki kukurydzianej), błędy popełniali jej producenci. Poza tym lekarze wówczas mieli nadzieję, że celiakię daje się trwale wyleczyć po kilku miesiącach czy latach stosowania diety bezglutenowej. Dlatego naprzemiennie stosowali dietę bezglutenową i prowokację glutenem, dietę i prowokację… Po każdym takim cyklu robili biopsję jelita cienkiego i z żalem stwierdzali całkowity zanik kosmków jelitowych… No a jak miały nie zaniknąć, skoro były trute glutenem?! Trudno, ale tak wyglądało dochodzenie do wiedzy o celiakii i malutka Bezglutenowa Mama była jednym z niewielu w Polsce królików doświadczalnych. Pewnie dlatego jestem najniższą osobą w rodzinie :).
Moja Mama spod ziemi zdobywała dla mnie żywność bezglutenową i dokonywała w kuchni cudów, by mnie zdrowo i bezglutenowo karmić. Jednakże, jak wspomniałam, w tamtych latach nie było przepisów regulujących wytwarzanie żywności gluten-free, nie było oznaczeń na etykietach, więc trudno było uniknąć ukrytych źródeł glutenu. Potem, już na studiach i w dorosłym życiu niezbyt przejmowałam się dietą bezglutenową, tym bardziej, że mój gastrolog twierdził, że raz po raz można zjeść coś glutenowego i to nie zaszkodzi (masakra, prawda?!) Trudno się dziwić, że przez całe życie wynik biopsji jelita cienkiego był u mnie ten sam: IV stopień zaniku kosmków jelitowych. Gdy potem zmieniono skale, nadal miałam zawsze najgorszy wynik: III c lub III b. Mogę powiedzieć, że uratowała mnie dopiero nasza Zosia i restrykcyjna dieta bezglutenowa.
Blog
