Gdy po raz pierwszy upiekłam ten bochenek i pokazałam go kilkuletniej Zosi, była wniebowzięta. Pierwszy chleb bezglutenowy, który wygląda i pachnie jak pszenny, glutenowy, który pamiętała sprzed laty! Z namaszczeniem wzięła chleb w dłonie i pocałowała go, jakby był święty. Z trudem opanowałam łzy i wzruszenie. Zrozumiałam, że chleb bezglutenowy dla dzieci to coś niezwykle ważnego.
I przypomniałam sobie, jak byłam w podobnym wieku i będąc na którejś z kolei prowokacji glutenem, jadłam chrupiący, ciepły chleb pszenny z masłem. Tylko taki mi smakował, nie chciałam jeść glutenowego chleba w innej postaci. Nie smakował mi i już. Ale musiałam go jeść przed badaniami, dlatego miałam swój sposób: cienką kromkę pszennego chleba obkładałam wieloma plastrami szynki, by nie czuć tego smaku… Pamiętam też, że któregoś razu, gdy już po prowokacji, gdy znów byłam na ścisłej diecie bezglutenowej, „ukradłam” z kuchni taka cieplutką piętkę i uciekłam za szafę, a moje siostry naskarżyły Mamie i cała rodzina próbowała wyciągnąć mnie z kryjówki 😁 To są wspomnienia….
A teraz moja Zosia, która ma celiakię od trzeciego roku życia, z namaszczeniem całuje chleb bezglutenowy. Trzeba być ze stali, żeby się nie rozryczeć, prawda?
Blog
