Jak wygląda bezglutenowe życie osoby dorosłej z celiakią w Niemczech? Czy jest usłane różami, czy raczej przypomina życie z celiakią w Polsce? Jaka jest wiedza restauratorów? Czy są tam dopłaty do diety bezglutenowej? Posłuchajcie… Oto historia 51-letniej Kerstin (na zdjęciu z mężem Zbyszkiem), którą poznałam na zimowych wakacjach bez glutenu pod Tatrami. Kerstin jest zakochana w Polsce i spędza tu z mężem każde bezglutenowe wakacje. Ale o wiele bardziej chwali sobie bezglutenowe życie w Hiszpanii. Dlaczego?

Celiakia rozpoznana w wieku 30 lat

Kerstin wiodła spokojne życie w Niemczech, uprawiała sport, chodziła do pracy i wychowywała dzieci. Ale gdy miała 31 lat rozwiodła się i wtedy pojawił się stres oraz kłopoty zdrowotne. Cierpiała z powodu bólu brzucha, biegunek, wysypek i zmęczenia. Przez trzy lata bezskutecznie chodziła od lekarza do lekarza. Była zdesperowana, bo nikt nie umiał znaleźć przyczyny jej złego stanu zdrowia. Wreszcie usłyszała, że powinna odwiedzić psychologa….

Jestem dociekliwa i sama również szukałam przyczyny swoich problemów. Wiele wskazywało, że to, co mi dokucza, to może być celiakia… – opowiadała Kerstin w pensjonacie Moje Tatry, gdzie z mężem Zbyszkiem spędzała w tym roku zimowe wakacje bez glutenu. Tutaj uczestniczyła w pierwszych w życiu kulinarnych warsztatach bezglutenowych i lepiła pierogi ruskie (na zdjęciu poniżej).

Dzięki swojej determinacji trafiła do szpitala uniwersyteckiego w Kolonii, do lekarza specjalizującego się w celiakii. Przeszła biopsję jelita cienkiego, która wykazała niemal całkowite zniszczenie kosmków. Przeciwciała też nie zostawiały wątpliwości. Po trzech latach cierpienia Niemka usłyszała diagnozę: celiakia. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że wygrała nowe życie. Bezglutenowe życie ;)

Od siebie dodam, że w Polsce średni czas oczekiwania na diagnozę celiakii u dorosłej osoby to 10 lat…

Jak nowo narodzona – dzięki diecie bezglutenowej

Dostałam nowe życie – przyznaje Kerstin. – Wprowadziłam ścisłą dietę bezglutenową i poczułam się jak nowo narodzona. Ustąpiły wszelkie dolegliwości, znów mogłam normalnie pracować i uprawiać sport. Czuję się lekka, mam dobry nastrój.

To było 20 lat temu, a więc około 1989 r. Wtedy nie tylko w Polsce, ale również w Niemczech było niewiele produktów bezglutenowych. Kerstin, dzięki swej dociekliwości, uczyła się więc diety bezglutenowej opartej na naturalnych i zdrowych produktach. Ale stopniowo, z roku na rok, w sklepikach i marketach w Niemczech przybywało bezglutenowej żywności. Pojawiły się sklepy internetowe, lokalne piekarnie bezglutenowe – bezglutenowe życie stawało się prostsze…

Samotność z celiakią…

Nie biorę udziału w spotkaniach bezglutenowych, nie należę też do żadnego stowarzyszenia – przyznaje Kerstin. – Żyję jak zwykły człowiek, ale są chwile, gdy czuję się osamotniona w swojej diecie bezglutenowej...

Kerstin podkreśla, że w otoczeniu nie znajduje zrozumienia dla swojej choroby i diety bezglutenowej. W pracy nikt nie pamięta, by na urodzinowe przyjęcie zamówić dla niej bezglutenowe ciasto. W restauracjach trudno o menu dla osoby z celiakią.

Oprócz ciebie nie znam ani jednej osoby z celiakią – śmieje się Kerstin i stukamy się polskim piwem bezglutenowym. – Czy brakuje mi takiej grupy wsparcia? Sama nie wiem… Moja koleżanka jest na diecie bezglutenowej, ale nie z powodu choroby. Czasem dzielimy się przepisami. Pewnie byłoby mi łatwiej, gdybym miała kontakt z innymi dziewczynami z celiakią. Teraz, na ta tym turnusie w Tatrach zobaczyłam, jak budujące i fajne są takie spotkania.

Bezglutenowe życie to ciągłe polowanie…

Kerstin od wielu lat jest związana ze Zbyszkiem – Polakiem mieszkającym od wielu lat w Niemczech. Wspólnie mieszkają w okolicach Kolonii.

Przyzwyczaiłem się do diety bezglutenowej – opowiada Zbyszek. – Na początku gotowaliśmy dwa różne obiady, ale wreszcie uznaliśmy, że to absurdalne. Po co gotować dwa makarony, odgrzewać dwie różne pizze?

Zbyszek bardzo zaangażował się w dietę bezglutenową swojej żony. W pobliskim Dusseldorfie znalazł małą piekarnię bezglutenową, a w niej bułeczki (1,5 euro za sztukę) oraz chleb (6-6 euro za sztukę) oraz ciasta. W sklepach i marketach wyszukuje różne smakołyki i przynosi je do domu niczym mężczyzna wracający z polowania ;)

Bo bezglutenowe życie w Niemczech to ciągłe polowanie. Męczy mnie, że muszę szukać wielu produktów, to zajmuje dużo czasu. Wtedy mam żal o tę chorobę – mówi Kerstin i nie dziwi jej, że bezglutenowe życie w Polsce jest identyczne ….- Dopłaty do diety bezglutenowej? Są, ale tylko dla rodzin o najniższym statusie materialnym.

Bezglutenowy raj w jest w Hiszpanii

Małżonkowie dużo podróżują po Europie, ale przynajmniej dwa razy w roku lądują w Hiszpanii. Bo to tam jest bezglutenowy raj, wbrew pozorom nie we Włoszech… Hiszpania ich zdaniem bije Włochy na głowę w kwestii diety bezglutenowej ;)

Wynajmujemy dom z basenem i o nic się nie martwimy – opowiada Zbyszek. – W każdym hiszpańskim miasteczku jest sieć Mercadone, której właściciel ma w rodzinie osobę z celiakią. W tym markecie kupimy wszystko bezglutenowe, co tylko możemy sobie wymarzyć. Wylatujemy z Hiszpanii z torbami pełnymi pysznych i mało znanych u nas produktów bezglutenowych, kupionych naprawdę w dobrych cenach. Szkoda, że takiego sklepu nie ma w Niemczech…

Jedyne takie bezglutenowe śniadanie

Ich drugą po Hiszpanii miłością jest Polska, a od niedawna – Tatry. Tu spędzili cudowne, zimowe wakacje bez glutenu – w bezglutenowym pensjonacie Moje Tatry.

Nigdzie w Europie, w żadnym hotelu ani pensjonacie, nie widziałam w pełni bezglutenowego śniadania dla gości. Kilka rodzajów pieczywa, ciastka i słodkie wypieki, racuchy, pyszne wędliny, sałatki, kiełbaski… – Kerstin jest pod wrażeniem i już zarezerwowała miejsce na przyszłoroczne ferie bezglutenowe w Moich Tatrach.

KLIK – POZNAJ INNE RELACJE Z ZIMOWYCH FERII BEZ GLUTENU 2019 W MOICH TATRACH

KOMENTARZE (2)

Dodaj komentarz

Joanna 12/02/2019 13:26 Odpowiedź

Ja w takim przypadku miałam szczęście. Po ok. 1,5roku leczenia przez lekarza internistę i brania leków na jelito drażliwe i suplementacji żelaza (ciągła anemia i niedobory żelaza), kiedy dolegliwości żołądkowe nie ustępowały, szukałam dalej i otrzymałam diagnozę. Ale oczywiście też nie było prosto - gastrolog po wykonaniu gastroskopii (brak zaniku kosmków) stwierdził, że to nie celiakia, tylko alergia pokarmowa i wysłał mnie do alergologa. Alergolog na szczęście zrobił przeciwciała i wyszło od razu, że to celiakia. Lekarze wprawdzie twierdzili, że szybko zdiagnozowana, skoro nie doszło do uszkodzenia kosmków. Kiedy natomiast po 1,5roku ścisłej diety bezglutenowej i zerowych przeciwciałach zrobili mi kontrolną gastroskopię i pobrali dwa wycinki okazało się, że zanik kosmków w antrum to stopień 3b. Lekarz tłumaczył, że zmiany kosmków są naciekowe i miejscowe i zależy, na jakie miejsce się trafi. Najwyraźniej dopiero wtedy trafili na chorą zmianę. Dlatego wszystkim z dolegliwościami polecam zrobić przeciwciała - o wieeele mniej nieprzyjemne niż gastroskopia, a wynik będzie jednoznaczny, nie 'do subiektywnej oceny lekarza'. Jeszcze nasuwa mi się pytanie, czy to możliwe, że po roku stosowania ścisłej diety i zerowych przeciwciałach kosmki ciągle były w tak złym stanie? Jeden gastrolog mi powiedział, że to niemożliwe, że regeneracja tra zazwyczaj kilku tygodni. Drugi lekarz - mój prowadzący, twierdzi, że u dorosłej osoby trwać to może nawet kilka lat. I kogo tu słuchać?

Bezglutenowa Mama 12/02/2019 13:46 Odpowiedź

Asiu, regeneracja kosmków jelitowych może trwać nawet 5 lat u dorosłego, u dzieci następuje to znacznie szybciej. Tak, miałaś szczęście - bo w Polsce na diagnozę czeka się średnio 10 lat.... Dziękuję, że napisałaś kilka zdań o tym, jak uzyskałaś diagnozę. Takie komentarze są bardzo cenne dla wszystkich czytających :)

Nick*

Treść wiadomości*

*Wyrażam zgodę na przetwarzanie przez Marta Krzyżanowska-Sołtysiak właściciela serwisu Bezglutenowamama.pl moich danych osobowych udostępnionych przeze mnie w formularzu na stronie internetowej www.bezglutenowamama.pl w celu publikacji komentarza oraz zgodnie z Polityką Prywatności oraz Regulaminem, z których treścią się zapoznałem i jest ona dla mnie jasna.

Menu

Blog

Historia Kerstin, czyli życie z celiakią w Niemczech