Na Wigilii w moim rodzinnym domu nie było pierogów ani uszek, nie piekło się pierników, nie było żywej choinki. Bo każdy dom ma inne zwyczaje, przenoszone z pokolenia na pokolenie. U nas na stole pojawiały się za to galaty rybne, krokiety, barszcz w kubeczkach, zupa z leśnych grzybów, kapusta z fasolą, kutia, karp smażony, ryba po grecku. Większość potraw była w pełni bezglutenowa (jako jedyna w rodzinie byłam i jestem na diecie bezglutenowej). Choinkę dekorowała mama, dbając o eleganckie zawieszenie ozdób. Nasze drzewko było zawsze kolorowe i piękne i kompletnie nie odczuwałam braku świeżej jodły czy świerku.
Prezenty? Chowałyśmy się z siostrami w jednym z pokoi, a po chwili rozbrzmiewał dzwonek u drzwi wejściowych. To był znak, że można biec do choinki, do dużego pokoju. Prezenty były każdego roku, ale o dziwo zapamiętałam tylko jeden: opakowane w kartonik chrupki kukurydziane w polewie czekoladowej. Rarytas. Produkt ekskluzywny. O, pamiętam jeszcze książki – zawsze pod choinką znajdowałyśmy z siostrami właśnie książki. Ale najważniejszy i tak był nastrój i gwar dużej, siedmioosobowej rodziny. Miły rozgardiasz, bieganina, śmiechy, popędzanie się w kolejce do lustra i zabawę w ganianego na korytarzu.
Blog
KOMENTARZE