Tę młodą kobietę poznałam kilka lat temu. Gdy się spotkałyśmy, miała 35 lat i sporo przykrych doświadczeń z leczeniem choroby Dühringa. Brała sterydy, chemię, a nawet leki niedopuszczone w Polsce do użytku, stosowane eksperymentalnie za granicą. Nie wiem, czy do dziś pracuje jako kelnerka w tym hotelu koło jeleniej Góry. Nie pamiętam nawet jej imienia. Ale jej historii nie umiem wymazać z pamięci.
Rozmawiałyśmy długo o leczeniu choroby Dühringa, o ścisłej diecie bezglutenowej jako bardzo ważnym lekarstwie. I o tym, dlaczego pokusa sięgnięcia po pszenną kajzerkę jest silniejsza, niż zdrowie i życie. Bo w przypadku tej kobiety jedzenie glutenu jest główną przyczyną dolegliwości fizycznych i psychicznych (m. in. depresja). Ona jednak zdawała się nie łączyć tych faktów, tak jakby nikt nie uświadomił jej istoty choroby Dühringa.
Dlatego wiem, że niezwykle ważna jest edukacja chorych na celiakię i zmagających się ze skórną postacią celiakii – z chorobą Dühringa. I warto pamiętać, że agresywne leczenie choroby Dühringa, jak i powikłań nieleczonej celiakii, ma wiele skutków ubocznych.
Blog
KOMENTARZE