Jest w Poznaniu szkoła, a w niej klasa trzecia, która jest niezwykle przyjazna bezglutenowej dziesięciolatce. Gdy usłyszałam tę historię, ze wzruszenia chciało mi się płakać. Bo wreszcie mogę w tym dziale opisać niezwykle pozytywne wydarzenia.
Julka ma 10 lat, ma celiakię i chodzi do szkoły w Poznaniu. Jej mama bardzo mi pomogła w przygotowaniach do szkolnej, trzydniowej wycieczki mojej Zosi. Podpowiedziała, jak opisać pudełka, jak przygotować jadłospis i jak bezpiecznie przewieźć produkty na wycieczkę.
E-mailem otrzymałam również zdjęcia pudełek, które Julia dostaje na wycieczkę. Według gotowego wzoru mogłam więc przygotować swoje etykiety.
Dlaczego klasa Julki jest wyjątkowa? Gdy przygotowywana jest wycieczka, od początku ośrodek jest dobierany pod kątem diety bezglutenowej (np. należący do programu Menu bez Glutenu).
A jeśli nawet jakiś ośrodek jest znakomity, ale personel kuchni niezbyt życzliwie odnosi się do diety bezglutenowej (dotyczy ośrodków nie należących do programu Menu bez Glutenu), nauczyciel rezygnuje i poszukuje innego miejsca. Powiem więcej: rodzice innych uczniów w klasie również murem stoją za Julką i jej mamą.
Gdy klasa jest na wycieczce i planuje lody, Julki dieta jest zawsze brana pod uwagę.
- Gdy w danym miejscu nie ma bezglutenowych lodów dla Julki, cała klasa rezygnuje z deseru i z nauczycielem poszukują innego miejsca – opowiada mama bezglutenowej Julii.
Na szkolnych wyprawach nie ma mowy o jedzeniu zapiekanek, hot-dogów czy pizzy – bo przecież Julka nie mogłaby skorzystać z takiego posiłku.
A jak jest w klasie mojej Zosi? Na obecnej trzydniowej wycieczce zaplanowane są w ciągu dnia (poza ośrodkiem) zapiekanki, gofry, pączki, lody itp. Oczywiście nie wymagam, by cała klasa podporządkowała się bezglutenowej diecie Zosi i rezygnowała z posiłków. Ale serce mamy domyśla się, co wtedy będzie czuło bezglutenowe dziecko.
Ktoś powie, że przesadzam, przecież ono musi uczyć się życia. Tak, ale skoro gdzie indziej, zwłaszcza w Europie, bywa inaczej, to dlaczego nie zmieniać pod tym kątem Polski? Przecież chodzi o zwykłą empatię.
Bardzo, bardzo się cieszę, że są w Polsce takie dzieci, tacy rodzice i nauczyciele, takie szkoły, jak u Julki w Poznaniu. Wierzę, że za kilka lat będziemy słyszeć więcej takich historii.
Zmiany następują powoli, ale przecież kropla drąży skałę. Przykład? Nasza Zosia od prawie 7 lat jest na diecie i chodzi do jednej klasy z większością swoich kolegów z przedszkola. I dopiero w tym roku (trzecia klasa szkoły podstawowej) niemal lawinowo doświadcza pięknych gestów ze strony koleżanek i kolegów. Gdy są urodzinki, koledzy lub ich rodzice myślą o Zosi i kupują bezglutenowe cukierki bądź specjalne przekąski dla Zosi (sprawdzając, czy na opakowaniu jest przekreślony kłos).
Bezglutenowe mamy mają wiele okazji do wzruszeń. Historia klasy Julki i miłe gesty w klasie mojej Zosi pokazują nam, jak piękne mogą być łzy.
Blog
