Na diecie bezglutenowej z powodu celiakii jestem od 1979 r. W tamtych latach można było w Polsce pomarzyć o chlebie bezglutenowym. Rodzice dzieci na diecie bezglutenowej (w tamtych czasach uważano, że celiakia to choroba wyłącznie małych dzieci) radzili więc sobie, jak mogli. Z zagranicy, dzięki znajomym, ściągali mąkę kukurydzianą lub mąkę ryżową. I eksperymentowali z mąką ziemniaczaną. Wszystko po to, by upiec jakikolwiek chleb bezglutenowy dla dzieci.
Moja Mama piekła dla mnie najlepszy biszkopt bezglutenowy. Z jajek, skrobi ziemniaczanej, odrobiny cukru i paru magicznych składników. Widok Mamy, ubijającej pianę trzepaczką, jest jednym z najbardziej rozczulających wspomnień z mojego wczesnego dzieciństwa. Pamiętam też, jak mój lekko słodki, najlepszy biszkopt bezglutenowy, pałaszowałam z masłem, spacerując na przerwach po boisku szkolnym. Ależ smakował! Potem, gdy w 1987 r. powstał Glutenex – pierwszy polski producent chleba bezglutenowego i słodyczy, Mama już nie piekła tego biszkopta. Do naszej kuchni wkroczył gotowy chleb bezglutenowy, a życie setek dzieci na diecie bezglutenowej w Polsce stało się przyjemniejsze….
Sama w to nie wierzę, ale nigdy nie spytałam Mamy o przepis na biszkopt bezglutenowy z mojego dzieciństwa. Jak większość dorosłych dzieci było dla mnie oczywiste, że jeszcze zdążę, że Mama będzie z nami ciągle, że jeszcze zapytam o wiele spraw. Nie zdążyłam, moja Mama odeszła nagle kilkanaście dni temu. Chciałam spytać Ją o jeszcze tyle potraw i wypieków, którymi okazywała nam na co dzień swoją miłość. Teraz mogę jedynie liczyć na naszą rodzinną pamięć i na zeszycik z Mamy przepisami.
Blog
